Flamenco jest sztuką Cyganów zamieszkujących południową prowincję Hiszpanii – Andaluzję. Początkowo była to prymitywna muzyka ludowa, z czasem jednak zaczęła przyjmować bardziej wysublimowane formy, zdobywając uznanie szerokiej publiczności w całej Hiszpanii, a także zagranicą. Flamenco należy traktować jako całościową kulturę, obejmującą muzykę, taniec, poezję, styl życia i obyczajowość.

W Polsce sztuka ta jest jeszcze mało znana, ale krąg jej miłośników systematycznie rośnie. Uwagę przyciąga przede wszystkim taniec – pełen ekspresji, autentycznych emocji, piękny i wyrazisty. W tańcu flamenco ręce poruszają się powoli, z niewykłą gracją i starannością, nogi natomiast, silne i dynamiczne, wystukują skomplikowane rytmy. Ruch ciała jest gwałtowny i subtelny zarazem, wszystko zaś wypływa z autentycznego przeżycia i oddaje prawdziwy charakter tancerki czy tancerza.

Najważniejsza jednak dla tańca jest muzyka, bo to ona stanowi źródło inspiracji. Aby poczuć taniec flamenco trzeba również pokochać tę muzykę – wyrazistą gitarę, specyficzną rytmikę i głęboki, rozdzierający śpiew. Bo to śpiew właśnie jest początkiem wszystkiego, najstarszym i najważniejszym elementem sztuki flamenco. Do śpiewu akompaniuje gitara, do śpiewu tancerka układa swoje choreografie.

Flamenco jest wyjątkowym zjawiskiem kulturowym. Oto wielowiekowa ludowa tradycja kultywowana jest nadal, stale sie rozwija, ulega zmianom pod wpływem ducha czasu i za sprawą kreatywności kolejnych pokoleń. Podobnie jak jazz, było niegdyś muzyką uciśnionego ludu, aby z czasem stać sie elementem kultury wyższej na całym świecie.